O tak, o to w tym filmie chodzi, te "pochody" za bohaterami, wydłużone, spokojne. Cała konstrukcja akcji, łączenie tych wszystkich trywialnych, prostych czynności, przedstawionych chaotycznie, z kilku perspektyw, a wszystko pokazane nie chronologicznie, co chwilę przestawiamy zegarek.. Te zabiegi tworzą atmosferę czekania na nieubłagany koniec, choć mamy nadzieję, że nie nastąpi. Rzeczywistość jest jednak bardziej brutalna.
Sprawcy pokazują, że to wszystko nie ma jednoznacznej przyczyny, że to nie jest takie proste, a jest wręcz bezsensowne i niezrozumiałe.
Również samo zabijanie wiele mówi. Strzelanina jest.. a gdzie urywana, szarpana i szybka praca kamery? Gdzie podsycająca napięcie, narzucająca tempo muzyka? Nie ma. Kamera wolno podąża za zabójcami i ukazuje prostotę tych zbrodni, dokumentalnie je rejestruje. Nie ma emocji. Właśnie, nie ma emocji u zabójców! Jest tylko wyrachowane, po prostu wystrzeliwanie ludzi. Dla zabawy? Niby tak, ale wcale nie widać, by ich to bawiło.. Co ich wyprało z emocji? Mnóstwo pytań.
Świetny film, nieco eksperymentalna forma, a efekty porażające.