Dobre ostatnie zdanie :)
No dla mnie ten film to tak, jakby wziąć kogoś do odegrania Charlesa Whitmana i pokazać, jak z budynku strzela do ludzi albo wykorzystać masakrę w szkole w Rosji i pokazywać, jak dzieci sikają do butów i piją z nich mocz. Brak analizy tego, co im siedziało w głowie.

No i właśnie o to chodziło w tym filmie. O ukazanie normalnego dnia w szkole, który nagle zamienił się w tragedię. Ocena zabójców pozostaje w głowie widza - nie ma tutaj żadnej analizy, nie słyszymy ich myśli, bo otoczenie tych chłopców też przecież ich nie znało. Stajemy się biernym obserwatorem, nie potrafiac wytłumaczyć tego, co widzimy na ekranie. Tak samo jak rodzina zabójców i ofiar.

Szanuję opinię, ale uważam, że jeżeli prowadzi się narrację nie z zamierzeniem kręcenia dokumentu, to reżyser nie tyle powinien narzucać swój punkt widzenia (a nawet nie powinien), co po prostu przedstawić bohaterów w ten sposób, by naprowadzać na motory ich zachowań. Nie chodzi mi bynajmniej o autointerpretację.
W Paranoid Parku było to samo... czyli nic. Minimalistyczny minimalizm.
Brak mi było nie oceny rzeczywistości, ale jej odzwierciedlenia w sposób wielopłaszczyznowy. Nawet programy telewizyjne podejmujące tematy zbrodniarzy wykazują, że na przykład ucisk płatu czołowego zaburza ośrodki w mózgu, które mogą determinować takie zachowania.
Gus do mnie nie trafia.

Po co na przykład robić film o zabójstwie Kennedego w formie stylizowanej na reportaż? Z mojego punktu widzenia obserwacja ma znaczenie, jeżeli jest co obserwować.

Jesteś w stanie powiedzieć, co było przyczyną ich wynaturzonego zachowania? Ale coś poza tym, że uciskany człowiek i zanihilowany przez rówieśników, i niedoceniany przez dorosłych, mających rozwijać potencjał dziecka, może pewnego dnia znaleźć radykalny sposób na odreagowanie, jak pielęgnacja nienawiści może się odbywać niezauważalnie.

Ja potrzebuję wnioskować ze słów, emocji - dlaczego samobójca się zabija, dlaczego dzieciaki nagle wyciągają spluwy i bawią się w rzeź, dlaczego rodzi się w ludziach patologia.

Powiem tak, to specyficzny film. Jest nakręcony na podstawie prawdziwych wydarzeń, które miały miejsce w szkole Columbine High School w bodajże 1999 roku. Film ten otrzymał kilka nominacji i nagród chociażby w Festiwalu Filmowym w Cannes. Ale tak wiem, ludzie którzy przyznają nagrody i nominacje nie dyktują nam jaki powinniśmy mieć gust filmowy. Dla Ciebie to gniot-dla mnie film ten ukazuje proste życie, nudne chwilami tak jak i te dialogi, ale ma coś w sobie. Ma swoje drugie dno, głębię, która mnie pociągnęła za sobą.

Polecam ten film, ludziom którzy mają czas obejrzeć film, który daje do myślenia.

Pozdrawiam!